دست بردار ازین هیکل غم

که ز ویرانی خویش است آباد.

دست بردار که تاریکم و سرد

چون فرومرده چراغ از دم باد.

دست بردار، ز تو در عجبم

به در بسته چه می کوبی سر.

نیست، می دانی، در خانه کسی

سر فرومی کوبی باز به در.

زنده، این گونه به غم

خفته ام در تابوت.

حرف ها دارم در دل

می گزم لب به سکوت.

دست بردار که گر خاموشم

با لبم هر نفسی فریاد است.

به نظر هر شب و روزم سالی ست

گرچه خود عمر به چشمم باد است.

رانده اندم همه از درگه خویش.

پای پرآبله، لب پرافسوس

می کشم پای بر این جاده ی پرت

می زنم گام بر این راه عبوس.

پای پرآبله دل پراندوه

از رهی می گذرم سر در خویش

می خزد هیکل من از دنبال

می دود سایه ی من پیشاپیش.

می روم با ره خود

سر فرو، چهره به هم.

با کس ام کاری نیست

سد چه بندی به رهم؟

دست بردار! چه سود آید بار

از چراغی که نه گرماش و نه نور؟

چه امید از دل تاریک کسی

که نهادندش سر زنده به گور؟

می روم یکه به راهی مطرود

که فرو رفته به آفاق سیاه.

دست بردار ازین عابر مست

یک طرف شو، منشین بر سر راه!

۱۳۳۰

© www.shamlou.org سایت رسمی احمد شاملو